Αγάπη με νόημα ή λόγια του αέρα;

Σ’ αγαπάω, θα έκανα τα πάντα για εσένα. Δεν έχω λόγο να ζω, αν δε σε κάνω ευτυχισμένο. Λόγια. Λόγια ψεύτικα, κενά, χωρίς νόημα. Μεγάλα λόγια, ανούσια λόγια. Όλοι τα λέμε εύκολα. Τα μοιράζουμε σε «φίλους», σε γνωστούς, στον άνθρωπο που «αγαπάμε». Τα σκορπάμε σαν φύλλα στον αέρα, μα τελικά, όταν έρθει η στιγμή να τα κάνουμε πραγματικότητα, όλοι τα παρατάμε.

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε το κακό συνήθειο, να βάζουμε πάντα τον εαυτό μας πάνω απ’ όλα. Ο εγωισμός μας και τίποτα άλλο. Μια στιγμή που θα μας κάνει ευτυχισμένους και ξεχνάμε όλα τα μεγάλα «θα» που είπαμε. Ορισμένες φορές γυρνάω πίσω το χρόνο και θυμάμαι πόσες θυσίες έκανες εικονικά στο μυαλό σου για εμένα. Πόσες φορές είπες πως θα έφτανες μέχρι τα αστέρια και πως θα ταξίδευες όλο τον κόσμο με μια βάρκα, αν είναι να με έκανες ευτυχισμένη. Κάποτε, μου είπες πει πως αν κρυώνω, θα έκαιγες όλο τον κόσμο για να με κάνεις να ζεσταθώ και πως αν πονάω, θα κλέψεις τα χαμόγελα όλου του κόσμου, για να τα χαρίσεις σε εμένα. Τι έγινε όμως όταν με πλήγωσες; Όταν μου γύρισες την πλάτη και ξέχασες πως υπάρχω;

Θα σου πω εγώ τι έγινε. Το χαμόγελό μου έγινε πόνος, στάχτη και κλάματα, μα δεν έκανες τίποτα γι’ αυτό. Αντίθετα, γελούσες με την νέα σου ερωμένη. Όταν πάλι σας είδα μαζί και ένιωσα το ψύχος να καταλαμβάνει την ψυχή μου, δεν έκανες τίποτα για να με ζεστάνεις. Ίσα-ίσα, με πάγωσες περισσότερο, με το ψυχρό βλέμμα σου και το κενό «τα λέμε» που μου είπες.

Τελικά, αξίζει να ακούμε όμορφα λόγια και υποσχέσεις και να χαιρόμαστε για ένα μόνο λεπτό, ή είναι σημαντικότερο να μην μας λένε τίποτα, αλλά να μας χαρίζουν την αγάπη τους κάθε μέρα; Μεγάλο δίλημμα, αφού όλοι λατρεύουμε το δήθεν μιας τέλειας σχέσης και τις ουτοπικές συνευρέσεις της στιγμής. Τι γίνεται όμως με το βάθος; Την πραγματική ευτυχία και την θυσία; Αυτήν που κρύβεται πίσω από λόγια και θεάματα; Εκεί όλοι την πατάμε έτσι;  Δεν έχουμε την υπομονή να περιμένουμε, γιατί κατά βάθος, δεν θέλουμε να ρίξουμε τον εγωισμό μας και να νοιώσουμε πως δώσαμε κάτι χωρίς αντάλλαγμα. Πως προσφέραμε, χωρίς να πάρουμε αυτό που πιστεύουμε πως αξίζαμε.

Δεν ξέρω αν η ζωή είναι ένα παιχνίδι με νικητές και χαμένους. Αν  όμως αυτό ισχύει, τότε σίγουρα, είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής.  Σαν το σκάκι, Να θυμάσαι όμως, κανείς δεν κέρδισε, επειδή έριξε την βασίλισσα, αν δεν πιάσει στο χέρι του τον βασιλιά. Κάνε υπομονή, παίξε με στρατηγική και  μην υποτιμήσεις ποτέ τον αντίπαλο. Ίσως τότε, καταφέρεις να αναδειχθείς κυρίαρχος της σκακιέρας. Αν όχι, δεν πειράζει, ξανά προσπάθησε, κανείς δεν κέρδισε από την πρώτη φορά!

//Για περισσότερα άρθρα, γίνε μέλος της ομάδας μας, "οι μοναξιές συνομιλούν" (https://www.facebook.com/groups/150555122230990/)

farytale (blue dragonfly)