οι μοναξιές συνομιλούν

Κάποιες φορές δεν μπορώ να καταλάβω...Πώς γίνετε; Πώς είναι δυνατόν μια κοπέλα, μια γυναίκα δυναμική, με όνειρα, πάθος χαρακτήρα να πείθετε τόσο εύκολα;  Πως επιτρέπει στον εαυτό της με λίγα μόνο λόγια αγάπης, να υποκύπτει σε κάτι που μπορεί  να είναι τελείως ψεύτικο; Σε κάποιον που μπορεί απλά να παίζει μαζί της! Που θέλει από αυτήν  σαρκική επαφή και μόνο; Αυτή, παρά την ηλικία που ίσως έχει, νοιώθει μικρή και αβοήθητη μπροστά του.  Κάθετε στο παγκάκι που  καθόταν μαζί ,ή στο πάρκο που τον είδε να την προδίδει. Αυτός  άψογος, αγέρωχος  και πιο όμορφος ποτέ είτε με σκισμένο τζιν και τζάκετ ή με κοστούμι και δερμάτινα  παπούτσια, δεν έχει σημασία.  Η καρδιά της σείεται...  Την πλησιάζει και νιώθει το  κορμί της να λιώνει. Αλλά δεν είναι αρκετό. Ποτέ δεν είναι.  Ακόμη και τότε μπορεί και  κρατάει την αξιοπρέπειά της. Έστω για λίγο... "Κοίτα με " της λέει και το βλέμμα του  την κάνει να παγώνει, αλλά το  κάνει, θα έκανε ότι της ζητούσε όσο και αν ήθε

Χριστούγεννα!!! Μόλις "έφυγε" η ποιο μοναχική περίοδος του χρόνου... Ότι και να λένε όλοι τελικά αυτό που σου μένει από τα Χριστούγεννα είναι μόνο τα περιττά κιλά... Τίποτα άλλο.. Ούτε μοναξιά, ούτε μελαγχολία...  Αυτά έρχονται μετά, που κάνεις το λάθος και ανεβαίνεις στη ζυγαριά... πάνε στράφη όλα.... Και η διατροφή και ο κόπος όλα..... αλλά δεν πειράζει... Γιατί τα Χριστούγεννα θα είναι πάντα η ομορφότερη ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων.. fairytale