οι μοναξιές συνομιλούν

Σ’ αγαπάω, θα έκανα τα πάντα για εσένα. Δεν έχω λόγο να ζω, αν δε σε κάνω ευτυχισμένο. Λόγια. Λόγια ψεύτικα, κενά, χωρίς νόημα. Μεγάλα λόγια, ανούσια λόγια. Όλοι τα λέμε εύκολα. Τα μοιράζουμε σε «φίλους», σε γνωστούς, στον άνθρωπο που «αγαπάμε». Τα σκορπάμε σαν φύλλα στον αέρα, μα τελικά, όταν έρθει η στιγμή να τα κάνουμε πραγματικότητα, όλοι τα παρατάμε. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε το κακό συνήθειο, να βάζουμε πάντα τον εαυτό μας πάνω απ’ όλα. Ο εγωισμός μας και τίποτα άλλο. Μια στιγμή που θα μας κάνει ευτυχισμένους και ξεχνάμε όλα τα μεγάλα «θα» που είπαμε. Ορισμένες φορές γυρνάω πίσω το χρόνο και θυμάμαι πόσες θυσίες έκανες εικονικά στο μυαλό σου για εμένα. Πόσες φορές είπες πως θα έφτανες μέχρι τα αστέρια και πως θα ταξίδευες όλο τον κόσμο με μια βάρκα, αν είναι να με έκανες ευτυχισμένη . Κάποτε, μου είπες πει πως αν κρυώνω, θα έκαιγες όλο τον κόσμο για να με κάνεις να ζεσταθώ και πως αν πονάω, θα κλέψεις τα χαμόγελα όλου του κόσμου, για να τα χαρίσεις σε εμένα. Τι έγινε όμ

Έχουμε γεννηθεί σε άλλη εποχή και μεγαλώνουμε σε άλλη. Δεν ξέρω αν μου φαίνεται έτσι επειδή ήμουν παιδί, αλλά κατά την γνώμη μου, τα χρόνια εκείνα ήταν πιο αγνά. Δεν ξέραμε σαν παιδιά τι θα πει χυδαιότητα και φυσικά, δεν μεγαλώναμε με σκηνές βίας και εμπρησμού. Δυστυχώς, στην εποχή που ζούμε, τα σημερινά παιδιά καθημερινά λαμβάνουν εικόνες αίματος, κακοποίησης και διαστροφής. Πατέρας βίασε την ανήλικη κόρη του, μητέρα τεμάχισε τον γιο της, ολόκληρη πόλη κάηκε για μια ιδέα. Καταστάσεις που στα χρόνια μας ήταν σπάνιες, τώρα έχουν γίνει καθημερινότητα. Μια θλιβερή, άσχημη, μελαγχολική καθημερινότητα. Η απόλυτη προσωποποίηση της κατάντιας.  Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι το δεχόμαστε έτσι αδιάφορα. Θα μου πεις, τι να κάνουμε; Γίνεται να πάρουμε όλοι τους δρόμους και να διαδηλώνουμε ή να πάρουμε μια μολότοφ και να απειλούμε όλους αυτούς που μας κατάντησαν έτσι; Δεν ξέρω, τι κάνουμε, πως να το αντιμετωπίσουμε, σίγουρα πάντως, όχι με βία. Σκοπός, είναι να σταματήσουμε την διαστροφή, όχι να