Από την απόλυτη ευτυχία των παιδικών χρόνων, στην απόλυτη διαστροφή
Έχουμε γεννηθεί σε άλλη εποχή και μεγαλώνουμε σε άλλη. Δεν ξέρω αν μου φαίνεται έτσι επειδή ήμουν παιδί, αλλά κατά την γνώμη μου, τα χρόνια εκείνα ήταν πιο αγνά. Δεν ξέραμε σαν παιδιά τι θα πει χυδαιότητα και φυσικά, δεν μεγαλώναμε με σκηνές βίας και εμπρησμού.
Δυστυχώς, στην εποχή που ζούμε, τα σημερινά παιδιά καθημερινά λαμβάνουν εικόνες αίματος, κακοποίησης και διαστροφής. Πατέρας βίασε την ανήλικη κόρη του, μητέρα τεμάχισε τον γιο της, ολόκληρη πόλη κάηκε για μια ιδέα. Καταστάσεις που στα χρόνια μας ήταν σπάνιες, τώρα έχουν γίνει καθημερινότητα. Μια θλιβερή, άσχημη, μελαγχολική καθημερινότητα. Η απόλυτη προσωποποίηση της κατάντιας.
Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι το δεχόμαστε έτσι αδιάφορα. Θα μου πεις, τι να κάνουμε; Γίνεται να πάρουμε όλοι τους δρόμους και να διαδηλώνουμε ή να πάρουμε μια μολότοφ και να απειλούμε όλους αυτούς που μας κατάντησαν έτσι; Δεν ξέρω, τι κάνουμε, πως να το αντιμετωπίσουμε, σίγουρα πάντως, όχι με βία. Σκοπός, είναι να σταματήσουμε την διαστροφή, όχι να προσθέσουμε και άλλη.
Νοσταλγώ τις εποχές που έτρεχα αμέριμνη στα σοκάκια του χωριού μου. Τις μέρες που φίλοι μου φώναζαν κάτω από το μπαλκόνι μου για να βγω. Τότε που κάθε παιδί έπαιρνε το παιχνίδι του, αυτοκινητάκια, κουζινικά, πάζλ, ότι είχε, και πήγαινε στο σχολείο. Τώρα παίρνουν tablet και κινητό.
"Χάλασαν τα παιδιά", ακούω τον, κόσμο να λέει και θυμώνω. Δεν φταίνε τα παιδιά φίλε μου! Φταίμε εμείς, που αντί να τους κάνουμε δώρο ένα βιβλίο, τους αγοράζουμε ένα παιχνίδι για το PS4, μια κονσόλα, ή ένα game για τον υπολογιστή. Φταίμε εμείς, γιατί όταν στην τηλεόραση προβάλλονται χυδαιότητες, ερωτοτροπίες, έντονη φρασεολογία και βια, δεν κάνουμε μήνυση σε όλους αυτούς, δεν κλείνουμε την τηλεόραση, δεν αντιστεκόμαστε! Και ευθυνόμαστε και για κάτι άλλο φίλε αναγνώστη. Γιατί ενώ ξέρεις πως οι σκέψεις σου είναι χυδαίες, άσεμνες και ζωώδης, τις κάνεις πράξη και μάλιστα καφιέσαι γι΄αυτές. Ξεκινάς να κάνεις έρωτα, μα δεν σου φτάνει, συνεχίζει με βοηθήματα μα μετά δεν σε καλύπτουν ούτε αυτά, καλείς και φίλους μαζί, λες και κάνετε πανηγύρι και στο τέλος, έρχεται η απόλυτη κατάντια και αρχίζεις να φτιάχνεσαι με το απαγορευμένο. Αδέλφια, συγγενείς, ανήλικα παιδιά.
Διαστροφή, παιδοφιλία, ζωώδη ένστικτα και ψυχική διαταραχή. Αυτά είναι τα συστατικά της κοινωνίας. Αυτός ο κόσμος που καταστρέψαμε, ενώ μας δόθηκε τόσο απλόχερα, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Λυπάμαι για όλα αυτά που ζούμε. Λυπάμαι και ελπίζω, ελπίζω μια μέρα να γίνουν όλα όμορφα. Τα παιδιά να ξεκινήσουν και πάλι να παίζουν, να τρέχουν και να γελάν. Ελπίζω αυτά, να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, γιατί εμείς, σταθήκαμε πολύ ανίκανοι να το πραγματοποιήσουμε.
//Για περισσότερα άρθρα, γίνε μέλος της ομάδας μας, "οι μοναξιές συνομιλούν" (https://www.facebook.com/groups/150555122230990/)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου