οι μοναξιές συνομιλούν

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω τα κιτρινισμένα φύλλα να πέφτουν από τα δέντρα. Περαστικοί, πάνε στην δουλειά τους, για ψώνια ή για διασκέδαση. Μικρά παιδιά γυρίζουν κουρασμένα από το σχολείο και άλλα έχουν ήδη βγει να απολαύσουν το παιχνίδι τους. Εικόνες όμορφες που παρόλα αυτά, μου γεννούν μια νοσταλγία.   Νοσταλγώ στιγμές που έζησα, μα όχι κάτι συγκεκριμένο. Ίσως τα παιδικά μου χρόνια, ίσως πάλι και όχι. Δεν ξέρω! Εσένα, τι είναι αυτό που σου λείπει; Υπάρχει κάτι το οποίο να μετανιώνεις που το έχασες ή πιστεύεις πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο; (αν θέλεις να το συζητήσουμε, στείλε μου μήνυμα ή άσε μου ένα σχόλιο κάτω.) Να σου πω την αλήθεια, όσο σκέφτομαι πως σε λίγες ώρες θα κάθομαι στον καναπέ μου, παρέα με μια κούπα ζεστή σοκολάτα ή ένα ποτήρι κρασί, ένα καλό βιβλίο και απαλή μουσική στο στερεοφωνικό, δεν μου λείπει τίποτα! Ναι, κάτι τόσο μικρό, τόσο ασήμαντο. Καθόλου φαντασμαγορικό ή πρωτότυπο, με κάνει ειλικρινά χαρούμενη. Απόλυτα χαρούμενη θα μπορούσα να πω.

Ζούμε στην εποχή της μιζέριας. Ο κόσμος φοβάται. Φοβάται τα πάντα! Τα χαμόγελα, λίγα και ψεύτικα. Οι φιλίες, ελάχιστες και αυτές όχι πραγματικές. Οι σχέσεις; Ω, αυτές είναι πάρα πολλές. Περιστασιακές, εφήμερες. χωρίς συναίσθημα και ρομαντισμό.   Πάμε σε ένα μπαράκι, βλέπουμε κάποιον που ταιριάζει στα γούστα μας, τα οποία φυσικά εναλλάσσονται ανάλογα με την ποσότητα του αλκοόλ και αποκαλύπτουμε τα θέλγητρά μας, για να τον κατακτήσουμε. Οι γυναίκες με προκλητικούς χορούς και λιγοστά ρούχα, ενώ οι άντρες με ύφος 10 καρδιναλίων και κερασμένα ποτά. Έτσι, μέσα σε μια νύχτα δύο κορμιά γίνονται ένα. Πάθος, φιλιά και έρωτας. Όχι όμως ο γλυκός, ο αγνός, ο ανυπέρβλητος έρωτας. Αλλά ο χυδαίος, ο ασταθής, αυτός της μιας νύχτας.  Πόσο μου λείπουν οι εποχές που πριν το πρώτο φιλί, υπήρχε η αγωνία, οι πεταλούδες στο στομάχι και τα ακαταμάχητα βλέμματα. Τότε που ο έρωτας δεν ήταν απλά μια ξεπέτα, αλλά συναίσθημα, αγγίγματα, βλέμματα. Φτάνει πια με τις χυδαιότητες και τις πρόστυχες χειρονομί